Αγαπητοί φίλοι, λίγες σκέψεις θα παραθέσω σήμερα για ένα σοβαρό θέμα που είναι η παιδεία και αθλητισμός και πως αυτά συνδέονται για να προάγουν τον πολιτισμό. Από τα αρχαία χρόνια οι άνθρωποι ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό. Μάλιστα ζούμε και στην χώρα που δημιουργήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, κατά την διάρκεια των οποίων αναστέλλονταν οι μάχες (ολυμπιακή εκεχειρία). Οι άνθρωποι έφτιαξαν στάδια, ιπποδρόμους, ποιητές έγραψαν παιάνες για τους αθλητές που διακρίνονταν. Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε κοντά στον αθλητισμό αλλά υπάρχει και ο κίνδυνος του φανατισμού. Οι φίλαθλοι πρέπει να σέβονται το χώρο του γηπέδου που γίνονται οι αγώνες. Να πανηγυρίζουν για την ομάδα τους να ζητωκραυγάζουν αλλά χωρίς βίαιες και άσχημες πράξεις. Οι παίκτες μιας ομάδας αισθάνονται την αγάπη και παίρνουν δύναμη από τους φιλάθλους. Αισθάνονται όμως και άσχημα όταν κάποιος άνθρωπος αιμορραγεί ή κάποιοι τσακώνονται εξαιτίας της ομάδας.Η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός πρέπει να μας διακατέχει όλους και σε όλες μας τις δραστηριότητες. Να αγαπάμε τον αθλητισμό αλλά με σεβασμό στον Άνθρωπο. Καλό σας απόγευμα.

Μετακινούμενος από Θεσσαλονίκη προς Λάρισα ορμώμενος από το σύμβολο της αναρχίας είχα μια συζήτηση για αυτό το κοινωνικό ρεύμα κυρίως νέων ανθρώπων που βρίσκουν εκεί καταφύγιο. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί αποζητούν σε αυτή την ακραία παράταξη την προσοχή. Είναι θυμωμένοι με όλους και με όλα. Πρέπει να τους ρωτήσουμε τι θέλουν; Αν οι απαντήσεις που αφήνουν στους τοίχους, στις κολώνες, στις στάσεις των λεωφορείων, στα παγκάκια, στα λεωφορεία και στις καρότσες δίνουν σαν μόνη λύση την καταστροφή, την οικονομική και κοινωνική ισοπέδωση μετά τι θα γίνει. Ποιο είναι το σχέδιο ανάπτυξης; Με ποιους κανόνες, πιο ρυθμό ανάπτυξης, ποιους υποστηρικτές; Δυστυχώς η καταστροφολογία όταν υποστηρίζεται από την θαλπωρή ενός σπιτιού και μια σίγουρη ζεστή φωλιά τότε δεν είναι κίνημα αλλά χόμπι. Πιστεύω πως οι νέοι μας θέλουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, το αμφίβολο μέλλον τους, το θυμό τους για την κοινωνία έτσι όπως έχει εξελιχθεί. Τα ακραία φαινόμενα όμως δεν είναι λύση. Σίγουρα η κοινωνία πρέπει να βελτιώνεται και να σταθεροποιείται αλλά να παρέχει ασφάλεια και αρμονία, όχι φόβο και καταστροφή. Είμαστε άνθρωποι, έχουμε "λόγο"(=σκέψη) το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό που μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα. Όταν οι πρώτοι άνθρωποι αποφάσισαν να φτιάξουν οικισμό, να συνεργάζονται για να βρουν τροφή και να επιβιώνουν στις απειλές της φύσης τότε άρχισε να αναπτύσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός, το εθιμικό δίκαιο αυτό που ήταν η βάση για τον αλληλοσεβασμό και την ομαλή συμβίωση μεταξύ των ανθρώπων. Όλες οι αρχές και οι νόμοι έχουν θεσπιστεί για να μπορούν οι άνθρωποι να συμβιώνουν στην κοινωνία και να δρουν ελεύθερα με σεβασμό προς τον εαυτό τους και προς τους άλλους. Το τι  καλό και κακό κρίνεται από την οπτική γωνία του κοινά αποδεκτού. Ο βασικός πυλώνας της κοινωνίας, η οικογένεια μαθαίνει στα παιδιά την αρμονία της κοινωνίας και για το πως πρέπει να συμπεριφέρονται μέσα σε αυτή. Είμαστε ελεύθεροι πραγματικά; Η απάντηση είναι πως είμαστε ελεύθεροι να αποφασίσουμε για το αν μας αρέσει να σεβόμαστε τους άλλους και να συμβιώνουμε μαζί τους. Οι ανθρώπινες σχέσεις μόνο όταν στηρίζονται στην ειλικρίνεια και τον αλληλοσεβασμό αποκτούν σταθερή βάση και μέλλον. Η ανθρώπινη κοινωνία δεν είναι και ποτέ δεν πρέπει να την αφήσουμε να γίνει ζούγκλα. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι κοινωνία συμβίωσης και όχι επιβίωσης. Καλή σας μέρα.